Parafia

Od 27 czerwca do 13 lipca w naszej parafii będziemy gościć młodzież z Ruchu Światło-Życie z całej naszej diecezji, która będzie przeżywać swoje wakacyjne rekolekcje formacyjne. Być może spotkamy ich na niedzielnej Eucharystii, zobaczymy ich podczas nabożeństw. W związku z tym warto byłoby przybliżyć, czym są takie rekolekcje wakacyjne.

Zdjęcia w artykule pochodzą z profilu Oaza Cisiec na Facebooku.

Uczestnicy Ruchu Światło-Życie w ciągu roku na cotygodniowych spotkaniach w grupach rozważają wspólnie Pismo Święte i przygotowują się tym samym do przeżywania rekolekcji wakacyjnych, które traktowane są jako zwieńczenie rocznej formacji. Jest to bardzo ważny czas dla tych młodych ludzi. Rekolekcje trwają 17 dni, z czego pierwszy i ostatni to dni przyjazdu i rozjazdu, a pozostałe 15 poświęcone są tajemnicom różańca świętego (tajemnice radosne, bolesne i chwalebne). Plan dnia może różnić się w zależności od stopnia, ale są punkty, których nie może zabraknąć. Bardzo często dzień rozpoczyna się jutrznią, a centralnym punktem każdego dnia jest oczywiście Eucharystia. Są również spotkania w grupach, na których, podobnie jak podczas spotkań parafialnych, oazowicze pochylają się nad Słowem Bożym. Bardzo ważny jest również tzw. Namiot Spotkania, czyli czas indywidualnej modlitwy, a także Wyprawa Otwartych Oczu, mająca na celu zwrócenie uwagi na obecność Pana Boga w naszym otoczeniu, w przyrodzie, ale również może ona mieć charakter indywidualnego spotkania z Panem. Nie braknie także szkoły śpiewu, ponieważ oazowicze chwalą Pana Boga śpiewem każdego dnia. Podczas szkoły liturgii poznają różne elementy Eucharystii, a szkoła modlitwy pomaga im zgłębiać tę religijną praktykę. Bardzo ważnym aspektem rekolekcji jest integracja członków, dlatego wieczorami spotykają się na pogodnych wieczorach, będących czasem wspólnej zabawy, która pozwala im się lepiej poznać i zawiązać więzi wspólnotowe. Podczas tajemnic bolesnych są to poważne wieczory, wówczas oazowicze spotykają się z różnymi gośćmi bądź oglądają wartościowe filmy. Po modlitwie wieczornej i wspólnym odśpiewaniu Apelu Jasnogórskiego obowiązuje Silentium Sacrum, podczas którego młodzież nie skupia się już na rozmowach z innymi osobami, ale ma czas na to, by poukładać sobie treści przeżywane w ciągu dnia (a trzeba przyznać, że jest ich naprawdę dużo) i trochę się wyciszyć.

Rekolekcje dzielimy na stopnie. Na początku jest to Oaza Dzieci Bożych, a po szóstej klasie szkoły podstawowej zaczyna się tzw. Oaza Nowej Drogi, mająca trzy stopnie, gdzie pierwszy skupia się na tożsamości człowieka wierzącego, drugi na relacji człowieka do Boga, Maryi oraz rodziców, a trzeci na specyfice więzi wspólnotowych. Po I klasie szkoły średniej oazowicze mogą jechać na Oazę Nowego Życia, która również ma trzy stopnie. Pierwszy stopień, czyli ten, który odbywa się w tym roku w Ciścu, skupia się wokół Chrystusa, a uczestnicy w czwartym dniu przyjmują Pana Jezusa jako osobistego Pana i Zbawiciela, co jest bardzo ważnym punktem tych rekolekcji. Młodzież uczy się zaufania Chrystusowi, powierzając Mu swoje życie. Wydawać by się mogło, że drugi stopień krąży wokół naszych niewoli oraz tego, że Chrystus nas z nich uwalnia, a bazuje na Księdze Wyjścia, najważniejszym jednak celem tego stopnia jest ukazanie jak ważne są liturgia oraz sakramenty oraz jakie relacje istnieją między słowem, wiarą i sakramentem. Liturgia to szczyt i źródło formacji każdego chrześcijanina. Trzeci stopień krąży wokół tematu Ecclesia Mater – Mater Ecclesiae ( Kościół Matka – Matka Kościoła), gdzie uczestnicy poznają misterium Kościoła, a także szukają swojego miejsca w nim, czego wyrazem jest późniejsza służba w wybranej diakonii, bo przecież formacja nie kończy się na tym stopniu, mimo iż jest to stopień ostatni.

Rekolekcje dają więc młodzieży okazję do formowania się, poznawania Kościoła, do którego należy, a także przybliża do Pana Boga. Owoce tych kilkunastu dni wakacyjnych odkrywa się przez wiele lat, podobnie jak wieloletnie są zawarte w tym czasie przyjaźnie. Osobiście mogę powiedzieć, że zawsze, gdy jest mi trudno, przypominam sobie, kto kieruje moim życiem i za kim podążam. Wartości poznane w Ruchu Światło-Życie pomagają mi przeżywać każdy dzień i bez obaw patrzeć w przyszłość, bo skoro Chrystus mnie prowadzi, to nic złego nie może się stać. Ruch oraz rekolekcje wakacyjne, idące w parze z katolickim wychowaniem w mojej rodzinie niejako przygotowały mnie na dorosłe, pełne wyzwań życie i wiem, że mogę budować na dobrym fundamencie.

Nasi oazowicze od wielu lat jeżdżą na rekolekcje, a co ich do tego skłania? „Pojechałam na te rekolekcje nie tylko dlatego, że koleżanka mnie zachęciła, ale też dlatego, że chciałam odpocząć od wszystkiego i skupić się jeszcze bardziej na Bogu” – mówi Oliwka.

W tym roku z naszej parafii trzy nasze oazowiczki pojadą na 1 stopień ONŻ (Oazy Nowego Życia). Co czują przed wyjazdem? „Czuję lekki stres i ekscytację, nie mogę się doczekać, aż pójdziemy ze świeczkami czwartego dnia. Bardzo się cieszę, że mogę spotkać moich znajomych z zeszłych lat i poznać nowych ludzi. Wiem, że moje życie się odmieni po tym czasie i wymodlę to, czego potrzebuję” – mówi Martyna. „Chciałabym, aby tegoroczne rekolekcje pomogły zgłębić mi wiarę w Boga i pokazać do Niego drogę. Oczekuję, że wypełnią pustkę w sercu oraz pokażą mi co dobre, a co złe oraz oderwą mnie od pośpiechu i problemów” – dodaje Wiola. Natalka, która w tym roku jedzie już na ostatni, 3 stopień ONŻ, podsumowuje przeżyte dotychczas rekolekcje: „Rekolekcje są dla mnie przede wszystkim moim osobistym czasem na wyciszenie, modlitwę. Są dla mnie oderwaniem od codzienności, problemów, często zwykłego, szarego życia. Zwykle przyjeżdżam na nie pełna obaw, ale zawsze dostaję odpowiedzi na wszystkie pytania i wątpliwości. Zawsze pomagają mi znaleźć to, czego w danym momencie potrzebuję, są czasem na refleksje i przemyślenia, na osobiste spotkanie z Bogiem. Jednocześnie są radosnym czasem w grupie ludzi, pomagają mi otwierać się na innych i pokazują, czym jest prawdziwa wspólnota”. Już teraz otoczmy młodzież modlitwą, by był to dla nich owocny i piękny czas.

Czerwiec to miesiąc szczególnie poświęcony czci Najświętszego Serca Pana Jezusa. Jego kult jako bezwarunkowej miłości Boga do swoich umiłowanych dzieci posiada bardzo głębokie korzenie biblijne. Do Serca Bożego odwołuje się wiele fragmentów ze Starego Testamentu. Prorok Ozeasz pisze: „Uleczę ich nienawiść i umiłuję ich z serca, bo mój gniew odwrócił się od nich (Oz 14,5). Prorok Jeremiasz zapowiada natomiast Nowe Przymierze Boga ze swoim ludem: „Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercach” (Jr 31,33).

Tajemnica Serca Pana Jezusa bierze także swój początek z samego nauczania Pana Jezusa. W Ewangelii św. Jana czytamy jak Jezus podczas żydowskiego święta namiotów mówi, że jeśli ktoś jest spragniony a wierzy niech przyjdzie do Niego i niech pije. Strumienie wody żywej popłyną z Jego piersi (J 7,37-38). Po śmierci Jezusa jeden z żołnierzy „włócznią przebił Mu bok, a natychmiast wypłynęła krew i woda” (J 19, 34).

W okresie twórczości Ojców Kościoła uwagę przyciągała tajemnica zranionego boku Chrystusa; jak pisał żyjący na przełomie II i III wieku chrześcijański teolog Orygenes pozwalała ona zgłębić tajemnicę Boga – Człowieka i zanurzyć się w Źródle sakramentów.

Sam kult Najświętszego Serca Pana Jezusa wywodzi się z czasów średniowiecza i początkowo miał charakter prywatny. Święta Mechtylda benedyktynka żyjąca w XIII w. podczas jednego ze swoich objawień po Komunii Świętej zobaczyła jak Jezus wyjął z jej piersi serce i połączył ze swoim Sercem. Skierował do niej wtedy takie słowa: „Chciałbym, aby tak serca ludzi w pragnieniu ze Mną były połączone…”. Po tym objawieniu Mechtylda każdego dnia rano witała Boże Serce, a wieczorem je żegnała. Przywilej kontemplacji Bożego Serca otrzymała także jej młodsza siostra, święta Gertruda. Swoje doświadczenia opisała w dziele „Objawienia, czyli Poseł Bożej pobożności”. Podczas modlitwy ukazał się jej święty Jan Apostoł. Zapytała go jakich uczuć doznawał przytulając się do piersi pana Jezusa podczas ostatniej wieczerzy. Święty Jan opowiedział jej wtedy o głębokim zanurzeniu swojej duszy w Duszę Chrystusa i gorejącym ogniu, jaki go wtedy ogarniał. Mistyka średniowiecza łączyła kult Serca Jezusowego z nabożeństwem do Najświętszej Rany boku Jezusa. Kult ten rozpropagował zakon dominikanów „W Ranie odnalazłem Serce Boże, spocznę przy nim i już się z Nim nie rozstanę” („Winny szczep mistyczny” – autor nieznany).

Od XVII wieku nabożeństwo do Serca Pana Jezusa stało się powszechne dla całego Kościoła. Przyczyniło się do tego dwoje świętych: św. Jan Eudes oraz św. Małgorzata Alacoque. Św. Jan Eudes nazywany jest „twórcą liturgicznego kultu Serca Jezusa i Maryi”. Był apostołem obu Serc, ku Ich czci ułożył oficjum oraz Mszę Świętą. Nowością w Kosciele było również to, że ściśle połączył nabożeństwo do Serca Pana Jezusa z nabożeństwem do Serca Maryi.

Główną jednak zasługę w rozpowszechnianiu nabożeństwa do Najświętszego Serca Pana Jezusa Kościół przypisuje francuskiej mistyczne Małgorzacie Alacoque. Urodzona w 1647 roku w wieku 24 lat wstąpiła do klasztoru Sióstr Nawiedzenia. Przebywając w tym klasztorze doznała ponad osiemdziesiąt objawień Chrystusa z przebitym Sercem na piersiach i z koroną cierniową, z serca wytryskiwały płomienie miłości, a w ich centrum znajdował się krzyż. Pan Jezus dał św. Małgorzacie Alacoque dwanaście obietnic, dotyczących czcicieli Jego Serca:

1. Dam im łaski, potrzebne w ich stanie. 
2. Ustalę pokój w ich rodzinach. 
3. Będę ich pocieszał w utrapieniach. 
4. Będę ich pewną ucieczką w życiu, a szczególnie w godzinę śmierci. 
5. Będę im błogosławił w ich przedsięwzięciach. 
6. Grzesznicy znajdą w mym Sercu źródło i ocean miłosierdzia. 
7. Dusze oziębłe staną się gorliwymi. 
8. Dusze gorliwe prędko dojdą do doskonałości. 
9. Będę błogosławił domom, w których wizerunek Serca mojego będzie czczony. 
10. Osoby, które będą to nabożeństwo rozszerzały, będą miały imię swoje wypisane w Sercu moim. 
11. Dam kapłanom dar wzruszania serc nawet najzatwardzialszych. 
12. W nadmiarze miłosierdzia Serca mojego przyrzekam tym wszystkim, którzy będą komunikować w pierwsze piątki miesiąca przez dziewięć miesięcy z rzędu w intencji wynagrodzenia, że miłość moja udzieli łaskę pokuty, iż nie umrą w mojej niełasce, ani bez Sakramentów świętych, a Serce moje będzie im pewną ucieczką w ostatniej godzinie życia.

Ostatnie objawienie miało miejsce w piątek po oktawie Bożego Ciała 10 czerwca 1675 r.

Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa przypadająca na pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała ustanowił papież Klemens XIII. 

Do wielkich czcicieli Najświętszego Serca Pana Jezusa Kościół zalicza między innymi: św. Franciszka Salezego, św. Antoniego Padewskiego, św. Franciszka z Asyżu, św. Katarzynę Sienejską, czy naszą polską świętą Faustynę. Również do każdego z nas dzisiaj mówi Pan Jezus: „Ja jestem Drogą, Prawdą i Życiem” – na te słowa nie można być obojętnym.

Opracował: Krzysztof Kosibór

Materiały źródłowe:

1. Biblia Jerozolimska. Wyd. Pallottinum
2. Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dnie roku. Opracowanie wg Piotra Skargi 
3. Liturgia.pl
4. www.brewiarz.katolik.pl
5.  nasz dziennik.pl

Artykuł ukazał się w majowym wydaniu gazetki parafialnej Śladami św. Maksymiliana.

Miesiąc maj obfituje w naszej parafii w niezwykłe uroczystości. Dzieci i młodzież przystępują do sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego. 5 maja o 18.00 do Sakramentu Bierzmowania oraz 14 maja o 11.30 do Pierwszej Komunii Świętej.

Do Pierwszej Komunii Świętej przystąpi 28 uczniów 3 klasy Szkoły Podstawowej, Sakrament Eucharystii, który zostanie tym dzieciom udzielony po raz pierwszy, jest zaczątkiem duchowego życia doczesnego w komunii z Bogiem Eucharystycznym. „Przyjmowanie w Komunii Ciała Chrystusa Zmartwychwstałego, <<ożywionego i ożywiającego Duchem Świętym>>, podtrzymuje, pogłębia i odnawia życie łaski otrzymane na chrzcie.” (KKK,1392)

Jak każda uroczystość, I Komunia Św. wymaga przygotowania. Przez rok dzieci uczęszczały na spotkania katechetyczne, celem wprowadzenia i zaznajomienia z charakterem sakramentu. Dużą rolę odgrywali też rodzice, którzy deklarowali prowadzić swoje dzieci na ścieżkach wiary. Oni są pierwszymi nauczycielami prawdy o Bogu, świadkami Jego miłości do nich, do każdego człowieka, oraz świadkami miłości bliźniego. Są pierwszym wzorem i autorytetem i ich zaangażowanie w duchowe prowadzenie, jest kwestią decydującą. Ogólnie rzecz biorąc, przygotowanie do I Komunii Św. dziecka to jednocześnie szansa dla całej rodziny – pogłębienie relacji, przyjaźni z Bogiem oraz ożywienie życia Ewangelią. Dziecko, które po raz pierwszy przystąpi do Stołu Eucharystycznego, niech będzie świadome podjęcia wiecznie trwającej przyjaźni z Bogiem. Wystarczy przytoczyć słowa Jezusa: „Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie…” – tak im błogosławił. Pozwólcie dzieciom być z Chrystusem w bliskiej przyjaźni, w każdej chwili ich życia. Pokażcie, że jest Bóg, który z miłości do Człowieka stał się duchowym pokarmem, dzięki któremu życie jest fascynujące, jest piękną podróżą, nie kończącą się na życiu doczesnym; pokarmem obiecującym, ba – gwarantującym wieczne przebywanie w świętości z Nim. Św. Jan Paweł II napisał w jednym z Listów do Dzieci: „Każdy człowiek, każde dziecko, jest słońcem, które wschodzi, które pragnie przynieść swojemu otoczeniu trochę światła…”

Białe stroje komunijne, jak ubranko do chrztu, symbolizują czystość i niewinność duszy, podchodzącej do uroczystej relacji z Bogiem.
I Komunia Św. to rodzinna uroczystość, w której dziecko przystępujące do tego sakramentu ma swój szczególny dzień. Zadbajmy o to, by materializm nie przejął kontroli nad duchową treścią tego dnia. Oczywiście ważne są i pamiątki, i fotografie, odświętne stroje, uroczysty obiad, prezenty od gości, jednakże duchowa więź i wspólnota domowego Kościoła jest pięknym świadectwem i dziękczynieniem Bogu za radość Jego obecności i miłości. W odróżnieniu od sakramentu Eucharystii, Bierzmowanie raz przyjęte – na zawsze zachowuje swoją ważność. W Dniu Pięćdziesiątnicy, Bóg posłał do Apostołów szczególnego swojego pocieszyciela i umocnienie w wierze – Ducha Świętego, aby „głębiej zakorzenić w synostwie Bożym, ściślej wszczepić w Chrystusa, umocnić więź z Nim, włączyć bardziej do Jego posłania i pomóc w świadczeniu o wierze chrześcijańskiej słowem, któremu towarzyszą czyny” (KKK 1316)

Do tego Sakramentu Dojrzałości Chrześcijańskiej przystąpią uczniowie klas 8 Szkoły Podstawowej oraz młodzież z pierwszych klas szkół średnich. „W Kościele w Polsce na ogół Bierzmowania udziela się dorastającej młodzieży, która może już całkowicie samodzielnie opowiedzieć się za Chrystusem i Kościołem”. I akurat wiek „dorastającej młodzieży” charakteryzuje się czasem buntu, niepokory, niepokoju przyszłości i pytań o tożsamość… Wchodzenie w dorosłość jest tym pierwszym, przełomowym momentem w życiu młodego człowieka i m.in. w takich momentach przychodzi moc i energia w tchnieniu Ducha Świętego, by nie tracić wiary i pewności w to, że Bóg Jest. Kapłańskie ręce kreślą na czole bierzmowanego znak krzyża – gest błogosławieństwa, łączność i przyjęcie do służby Bogu i Kościołowi. Duch Świety daje odwagę i pobudza go do czynienia w życiu tego, co czynił Jezus w swoim życiu: całkowicie żyć dla Boga i z Jego polecenia być dla innych.

Tak jak dzieci pierwszokomunijne są wschodzącym światłem, tak bierzmowani są „Światłem świata” (por. Mt 5,14-16). Otrzymane umocnienie i pomoc do świadczenia swoim życiem o Bogu nie można już zatrzymać tylko dla siebie; światło to trzeba nieść w codzienność, w świat, by nieść Chrystusa tam, gdzie potrzebują Jego miłości i nadziei. Młodość to radość, energia, pełnia życia, plany i marzenia, ambicje a przede wszystkim podejmowanie samodzielnych decyzji. We wszystkim obecna jest moc Ducha Świętego, mobilizująca i uświęcająca, przemieniająca słowa w gesty miłosierdzia, plany w czyny w służbie bliźniego.

Kandydaci do bierzmowania, żyjący w żywej relacji z Kościołem, są niczym Apostołowie Chrystusa po Jego śmierci i Zmartwychwstaniu – zamknięci w ograniczonych ludzkimi słabościami kwaterach, niepewni jutra… Lecz po zstąpieniu Ducha – głosili z Mocą; to światło, które dał im Jezus, pokazywali odważnie światu, by ten poznał Boga Żywego i uwierzył. Ten stan akcji i reakcji trwa do dziś, z pokolenia na pokolenie.

Z okazji uroczystości I Komunii Świętej i Bierzmowania, przystępującym do Sakramentów dzieciom i młodzieży, życzymy błogosławieństwa Bożego, wielu łask każdego dnia i trwania w świadomości bycia ukochanym Dzieckiem Bożym. By podążając życiową drogą, mieli w sercu wiarę, uczciwość i miłość a Dobry Bóg prowadził godnie i szczęśliwie przez życie.

Artykuł ukazał się w majowym wydaniu gazetki parafialnej Śladami św. Maksymiliana.

Corocznie z w dniu 4 maja już od ponad 150 lat w wielu krajach na świecie obchodzony jest Dzień Strażaka. Dzień ten wybrano nieprzypadkowo. Jest to, bowiem kalendarzowy dzień patrona strażaków św. Floriana. Wizerunek tego patrona noszą strażacy na swoich sztandarach, a jego obrazy i rzeźby zdobią strażackie remizy. Cisiecka Ochotnicza Straż Pożarna, która za 3 lata obchodzić będzie jubileusz 120 – lecia działalności występuje publicznie już z trzecim sztandarem z wizerunkiem swojego patrona. Pierwszy jej sztandar zniszczony został podczas II wojny światowej przez hitlerowskiego okupanta, który przejął pierwszy budynek straży pożarnej z 1929r. i rozgrabił cały jej majątek. Przepadły pieniądze, umundurowanie i sprzęt dotychczas użytkowany.

 Po wyzwoleniu – 22 czerwca 1945 r. straż cisiecka wznowiła swoją działalność. Zgromadzono środki finansowe, uzupełniono sprzęt i umundurowanie, a w roku 1957 ufundowano kolejny sztandar, pod którym jednostka mogła oficjalnie występować podczas uroczystości państwowych, lokalnych i kościelnych. 

8 kwietnia 1969r. rozpoczęto przebudowę strażnicy . W czasie przebudowy sztandar  po każdej uroczystości zostawiano w kościele parafialnym w Milówce, przypięty w uchwytach do ostatniej ławki pod chórem. Tak było do czasu zbudowania kościoła w Ciścu. W roku 1975 po raz ostatni delegacja OSP ze sztandarem uczestniczyła w uroczystości Bożego Ciała w Milówce. Po procesji poczet sztandarowy przyniósł sztandar do strażnicy, w której pozostaje  on do tego czasu. W roku 1976   w Wielkim Tygodniu cisieccy strażacy zaczęli  pełnić  wartę honorową przy Grobie Chrystusa w nowym kościele i uczestniczyć                    w innych uroczystościach kościelnych organizowanych w tworzącej się nowej parafii, a także uczestniczyć w uroczystościach państwowych i lokalnych na terenie Gminy Węgierska Górka do której włączono Cisiec na mocy nowego podziału administracyjnego kraju.

Na początku lat dziewięćdziesiątych znacznie poprawiło się wyposażenie   i wyszkolenie członków OSP, co przyczyniło się do włączenia naszej Jednostki      z dniem 29 kwietnia 1994r.  w struktury Krajowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego.  

Od roku 2006 cisiecka OSP występuje podczas uroczystości państwowych, lokalnych i kościelnych pod swoim trzecim już sztandarem z wizerunkiem Św. Floriana  na niebieskim tle ufundowanym i przekazanym Jednostce podczas obchodów jubileuszu 100-lecia jej działalności.

Od początku  XXI w. nastąpił dalszy wzrost stanu wyposażenia i wyszkolenia naszej OSP. Wymieniono na nowe użytkowane dotychczas samochody pożarnicze, strażaków uczestniczących w działaniach ratowniczych wyposażono w najnowszą odzież ochronną i sprzęt do ochrony dróg oddechowych, 

Rozbudowany został także zakres działań OSP. To już nie tylko gaszenie pożarów i akcje powodziowe, ale także ratownictwo techniczne, ratownictwo medyczne, współpraca z ratownictwem górskim.

Niezależnie od powyższego strażacy wykonują także zadania związane z zabezpieczeniem imprez masowych, wyścigów na drogach publicznych, uroczystości lokalnych organizowanych na terenie gminy i cisieckiej parafii.

W ostatnich kilku latach uczestniczą także w ograniczaniu zasięgu epidemii, czy pomocy uchodźcom z terenów objętych wojną na Ukrainie.

Prezes zarządu OSP Edmund Kalfas