Kościół

Ideą Ekstremalnej Drogi Krzyżowej jest przeniesienie nabożeństwa drogi krzyżowej poza budynek kościoła, przekształcenie jej w pieszą, nocną wędrówkę (trasy mają po około 40 kilometrów) oraz głębokie przeżycie i doświadczenie własnej słabości. Ideą przyświecającą EDK jest schemat „wyzwanie, droga, zmaganie, spotkanie”.

Ekstremalna Droga Krzyżowa nie jest zorganizowaną pielgrzymką, lecz indywidualną praktyką religijną. Samo pokonanie trasy i decyzja o ostatecznym kształcie trasy należy do uczestników. Uczestnicy pokonują trasy w grupach nie większych niż 10 osób.

Z Żywca uczestnicy tegorocznej EDK wyruszą czterema trasami:

• Św. Floriana – 51km, suma podejść: 1902m
• Bł. o. Michała – 41km, suma podejść: 897m
• Św. Stanisława – 38km, suma podejść: 894m
• Św. Jakuba – 33km, suma podejść: 494m

Więcej informacji można uzyskać na stronie internetowej akcji: www.edk.org.pl

Stoimy u progu października – miesiąca poświęconego Różańcowi Świętemu. O potędze tej modlitwy nie trzeba nikogo przekonywać. Św. Jan Paweł II w 1983 roku w Rzymie wypowiedział następujące słowa: „Różaniec jest to modlitwa, którą bardzo ukochałem […]. Przedziwna w swej istocie i głębi […]. Oto bowiem na kanwie słów Pozdrowienia Anielskiego przesuwają się przed oczyma naszej duszy główne momenty z życia Jezusa Chrystusa […] jakbyśmy obcowali z Panem Jezusem przez serce Jego Matki.” Papież wskazuje zatem, że droga do Jezusa prowadzi zawsze przez Jego Matkę. Maryja nigdy nie zostawia swoich dzieci samych sobie, zwłaszcza w chwilach cierpienia, trudności i zwątpienia.

Nie inaczej było w przypadku 21-letniej Fortunatiny cierpiącej na ciężką, przewlekłą chorobę objawiającą się silnymi konwulsjami. Dziewczyna przez ponad rok była przykuta do łóżka, a ból nie odstępował jej na krok. Mimo wielkiego cierpienia nie traciła wiary i często modliła się do Matki Bożej z Lourdes, prosząc o pomoc. W lutym 1884 roku otrzymawszy od znajomego obrazek, medalik i nowennę do Matki Bożej Pompejańskiej doznała niespodziewanego „przypływu miłości i tajemniczej ufności ku temu nabożeństwu”. Natchniona tym wydarzeniem, postanowiła złożyć następującą prośbę:

„Ciężko chora Fortunatina Agrelli prosi o uzdrowienie Najświętszą Pannę Różańcową w Pompejach. Jeżeli zostanie wysłuchana, przyrzeka osobiście przybyć do Pompejów, złożyć swoje podziękowanie i przekazać ofiarę na Jej kościół.”

Mimo, że w trakcie 54 dni odprawiania Nowenny Pompejańskiej stan chorej nie poprawiał się, a nawet się pogarszał, 3 marca, na dwa dni po zakończeniu modlitwy, wydarzył się cud. Fortunatina otrzymała łaskę rozmowy z Najświętszą Panną. Tak w późniejszym czasie relacjonowała swoje widzenie:

„Leżałam w półśnie gdy ukazała mi się Matka Boża Różańcowa. […] Najświętsza Panna jedną ręką trzymała Dzieciątko Jezus a drugą różaniec. Siedziała na tronie, który otaczali aniołowie. Maryja i Jezus byli ubrani w biało-złote szaty z jedwabiu, na głowach mieli korony wysadzane drogimi kamieniami. Towarzyszyli im zakonnik i zakonnica św. Dominika. Tron, piękno Maryi i wspaniałość nieba mnie zachwyciły. Maryja patrzała na mnie czułym, macierzyńskim wzrokiem. Wzbudziło to moje zaufanie i zaczęłam ją natychmiast błagać:

– Królowo Różańca Świętego w Pompejach, udziel mi łaski zdrowia! Już złożyłam Ci tę prośbę, odmówiłam nowennę, ale nie doświadczyłam jeszcze Twojego Miłosierdzia. O Maryjo, dotąd nie wyświadczyłaś mi jeszcze żadnej łaski. Chcę być zdrowa!

Maryja odpowiedziała:

– Modliłaś się do mnie pod różnymi wezwaniami i zawsze odbierałaś łaski. Teraz, gdy mnie wzywasz pod imieniem Królowej Różańca Świętego z Pompejów, które mi jest bliższe ponad wszystkie inne, nie mogę ci odmówić. Odpraw trzy no­wenny, oddawaj mi cześć, a wyzdrowiejesz.[…]

Z wiarą, że modlitwy do Maryi nigdy nie są daremne, zaczęłam trzy nowenny. Przy końcu drugiej nowenny, 15 marca tego roku, Najświętsza Panna ukazała mi się ponownie. Zasnęłam lekkim snem, a gdy ujrzałam Matkę Bożą, pozdrowiłam ją kilka razy słowami: Monstrate esse Matrem, Okaż że jesteś Matką. Potem zebrawszy się na odwagę, zaczęłam błagać Ją słowami:

– O Maryjo, wskaż mi dzień, w którym skończą się moje cierpienia. Nie mam już ani odwagi, ani sił. Wspomożycielko wiernych, ulecz mnie!

Najświętsza Panna, zawsze uśmiechnięta i o radosnej twarzy, odpowiedziała:

– Na końcu trzeciej nowenny ustaną konwulsje. Wszystkie inne cierpienia skończą się w uroczystość różańcową w październiku.

Ostatecznie, w dalszych widzeniach Maryja obiecała chorej przyspieszenie uzdrowienia – tak też się stało i już 30 kwietnia ustały wszelkie cierpienia dziewczyny, a 8 maja Fortunatina po raz pierwszy wstała i o własnych siłach mogła się poruszać. Właśnie w ten dzień – 8 maja – zostało poświęcone Sanktuarium Królowej Różańca Świętego, natomiast 13 listopada obchodzimy Święto Matki Bożej Pompejańskiej.

Źródło:
-Cuda i łaski Królowej Różańca Świętego w Pompejach, bł. Bartolo Longo
– zdjęcie: Wikipedia

Celem obecnego synodu jest pełna wiary i słuchania natchnień bożych refleksja nad naszą wspólną drogą w Kościele. Do osiągnięcia tego celu konieczna jest pewna diagnoza, wysłuchanie i refleksja nad tym co było, co jest i czego oczekujemy, co możemy zmienić, aby nasz lokalny, ale i powszechny Kościół stał się Kościołem żywym, zjednoczonym i działającym w świecie.
Do tej refleksji mogą służyć poniższe zagadnienia – należy je potraktować jako wskazówki, nie jako ankietę. Należy skupić się na tych, które wydają się najbardziej istotne dla danej grupy synodalnej. Wartościowe będą również myśli, które nie wynikają z poniższych zagadnień, ale rodzą się w sercu dla dobra Kościoła.
Każda wypowiedź jest ważna i musi wynikać z wiary, być rozeznana na modlitwie, oparta na medytacji nad Słowem Bożym. Nie może być skupiona tylko na krytyce czy pochwałach (choć nie należy unikać ani jednego, ani drugiego). Prosimy o rzetelne, poważne podejście do problemu. Ufamy, że nasz głos może dużo zmienić.
Podejmijmy modlitwę i trud zaangażowania w tę sprawę, abyśmy prawdziwie podążali razem.

ZAGADNIENIA SYNODALNE

1. Towarzysze podróży

Tego samego dnia dwaj z nich byli w drodze do wsi, zwanej Emaus, oddalonej sześćdziesiąt stadiów od Jerozolimy. Rozmawiali oni z sobą o tym wszystkim, co się wydarzyło. Gdy tak rozmawiali i rozprawiali z sobą, sam Jezus przybliżył się i szedł z nimi (Łk 24, 13-15).

Jakie jest Twoje doświadczenie wspólnotowego odkrywania Boga, bliźniego i siebie w Kościele?
Podkreśl wartość tego, co jest dobre, godne rozwinięcia i pogłębienia, wskaż również obszar wymagający poprawy, a może dostrzegasz wyraźny brak i masz pomysł jak temu zaradzić? Jak Kościół może i powinien wyjść naprzeciw oddalonym i pogubionym?

2. Słuchanie

Kto ma uszy, niechaj posłyszy, co mówi Duch do Kościołów (Ap 2, 7a).

Czy we wspólnocie wiary mam sprzyjające środki, by „usłyszeć” głos Boga? Czy słyszę głos bliźniego? Czy słyszę, co inni mówią w Kościele i o Kościele? Czy nie odrzucam z zasady poglądów innych niż swoje? Na ile sam jestem słuchany? Jakie mogą być powody „głuchoty” w Kościele i jak tej „chorobie” zaradzić?

3. Zabieranie głosu

W nocy Pan przemówił do Pawła w widzeniu: «Przestań się lękać, a przemawiaj i nie milcz, bo Ja jestem z tobą i nikt nie targnie się na ciebie, aby cię skrzywdzić, dlatego że wiele ludu mam w tym mieście». Pozostał więc i głosił im słowo Boże (Dz 18, 10-11a).

Czy jestem przygotowany, by zabrać głos we wspólnocie Kocioła? Czy jestem gotów w sposób odważny, szczery i odpowiedzialny wypowiedzieć się na ważne dla mnie zagadnienia? Jeśli nie – na jakie przeszkody napotykam? Czego się obawiam? Dlaczego milczę? Gdzie dostrzegam winę braku szczerości i odwagi w wypowiedziach wiernych, dlaczego modne jest „szemranie”, a brak konstruktywnej rozmowy? Czy dbam o to, aby nie skupiać się tylko na krytyce i własnym „ja”, lecz na tym, co może pozytywnie wpłynąć na moją wspólnotę?

4. Celebrowanie

Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach (Dz 2, 42).

Jakie jest moje doświadczenie wspólnotowych celebracji – zwłaszcza przeżywanej Eucharystii i nabożeństw? Co dla mnie jest najistotniejsze? Co mogę podkreślić jako wyjątkowe i ważne? Jakie mankamenty dostrzegam? Co przeszkadza w pełnym wejściu w doświadczenie wiary? Czy liturgia, celebrans i jej oprawa przybliżają mnie do Sacrum? Jak wspólnotowe doświadczenie wiary umacnia mnie w codzienności, wskazuje kierunek działania, motywuje do świętości i inspiruje do zaangażowania w budowanie cywilizacji opartej na Ewangelii? Czy widzę obszar osobistego zaangażowania w celebrację? Jakie przeszkody/braki dostrzegam w życiu liturgicznym Kościoła?

5. Współodpowiedzialni

Różne są dary łaski, lecz ten sam Duch; różne też są rodzaje posługiwania, ale jeden Pan; różne są wreszcie działania, lecz ten sam Bóg, sprawca wszystkiego we wszystkich (1Kor 12, 4-6).

W Kościele każdy ma swoje miejsce i zadanie – różnorodność talentów, umiejętności i pasji winno służyć bliźnim w drodze wiary i poprawie jakości życia w codzienności. Jak moje doświadczenie życie weryfikuje tę prawdę? Jakie przeszkody i zaniedbania dostrzegam? Jak Kościół może współpracować z zaangażowanymi w dobro wspólne – społecznikami, politykami, naukowcami, pedagogami, zatroskanymi o ochronę praw człowieka czy ekologię? Czy we współczesnym świecie dostrzegam szansę na budowanie elit opartych o wartości chrześcijańskie?

6. Dialog w Kościele i społeczeństwie

Jezus zmęczony drogą siedział sobie przy studni. Było to około szóstej godziny. Nadeszła [tam] kobieta z Samarii, aby zaczerpnąć wody. Jezus rzekł do niej: «Daj Mi pić!» (Łk 4, 6b-7).

Gdybyś miał dzisiaj wyobrazić sobie Kościół jako budowlę – byłby bardziej niedostępną twierdzą, czy domem z pięknym ogrodem, do którego każdy ma wstęp, zaproszenie do rozmowy i poszukiwania prawdy? Jakie jest twoje doświadczenie dialogu w Kościele? Jakie cechy dobrego dialogu możesz wymienić, które winny być obecne w praktyce życia Kościoła – m.in. w parafii, w relacji z poszukującymi i niewierzącymi, z instytucjami świeckimi?

7. Ekumenizm

Ojcze Święty, zachowaj ich w Twoim imieniu, które Mi dałeś, aby tak jak My stanowili jedno (J 17, 11b).

W naszej diecezji żyją obok siebie katolicy i ewangelicy, a w czasach emigracji zarobkowej, także liczna grupa wyznawców prawosławia. Jakie działania na rzecz jedności chrześcijan mogę wymienić? Jakie inicjatywy są płaszczyzną spotkania wszystkich ochrzczonych? Jak zachować troskę o tożsamość religijną przy poszukiwaniu dróg jedności? Na jakie przeszkody natrafia ruch ekumeniczny? Jakie możliwości pogłębienia i ożywienia inicjatyw ekumenicznych dostrzegam?

8. Władza i uczestnictwo

Gdy wyszedł około godziny trzeciej, zobaczył innych, stojących na rynku bezczynnie i rzekł do nich: «Idźcie i wy do mojej winnicy» (Mt 20, 3-4).

Zarządzenie w Kościele, jak mogę je scharakteryzować? Jaki wpływ na określanie celów duszpasterskich i gospodarczych w parafii mają wierni świeccy – szczególnie Parafialna Rada Duszpasterska i Rada Ekonomiczna? Na ile ich rekomendacje są respektowane? Czy widzę realną szansę na synodalny (realizowany wspólnie), uporządkowany system zarządzania, weryfikowania rekomendacji, podejmowania decyzji, odpowiedzialności i oceny jakości działań? Jakie zalety, a jakie trudności widzę w większym zaangażowaniu świeckich w szeroko rozumiane życie Kościoła – od parafii począwszy? Jak wierni świeccy mogli by przedstawiać swoje stanowisko w sprawach dotyczących parafii, dekanatu, diecezji?

9. Rozeznawanie i podejmowanie decyzji

Umiłowani, nie dowierzajcie każdemu duchowi, ale badajcie duchy, czy są z Boga, gdyż wielu fałszywych proroków pojawiło się na świecie (1J 4, 1).

Jakimi zasadami kieruję się dokonując ważnych wyborów życiowych? Jak rozwiązuję problemy? W oparciu o jaki system wartości dążę do obranych celów?

10. Formowanie się w synodalności

Jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących. Żaden nie nazywał swoim tego, co posiadał, ale wszystko mieli wspólne (Dz 4, 32).

Jakie nadzieje wiążę z drogą synodalną dla Kościoła? Jak mogę się w nią zaangażować, by przyniosła jak najlepsze owoce i jakich środków oczekuję od Kościoła w tym względzie? Jakie działania należy podjąć w formowaniu wiernych dla twórczego podążania razem?

PROPOZYCJA DLA GRUP SYNODALNYCH DZIECI I MŁODZIEŻY MŁODSZEJ

Materiały synodalne proponują następujące formy zaangażowania, zwłaszcza dzieci i młodzieży:

Podejście narracyjne

Opowiadanie lub pisanie własnej historii wiary i podróży z Kościołem. Można zaprosić uczestniczących w spotkaniu do opowiedzenia swojej historii, swojego poglądu na wiarę i Kościół (z dostosowaniem do grup wiekowych). Można zaprosić małą grupę osób do napisania wspólnego tekstu; następnie poprosić inne grupy, które mogłyby zareagować na ten tekst i skomentować go z własnego punktu widzenia. Otworzyć się na słuchanie historii życia innych i podzielić się z grupami.

Warto poprosić o powiedzenie tego, czym jest Kościół, dlaczego jest potrzebny w drodze wiary i czego potrzeba, aby „iść razem z Jezusem”. Zapytać o określenie kluczowych słów dla swego doświadczenia wspólnej drogi w Kościele. Istotne, by zapytani wyjaśnili, dlaczego przywołali to czy inne słowo. Uczestnicy mogą następnie wybrać, które słowa są najbardziej znaczące i najbardziej odpowiednie do przekazania przesłania grupy.

Wykorzystanie obrazów i twórczości artystycznej

Komunikacja za pomocą obrazów pozwoli znaleźć obrazy, które najlepiej oddają to, co oznacza dla nich wspólna droga w Kościele. Uczestnicy mogą podzielić się tym, dlaczego wybrali ten konkretny obraz. Na podstawie tych wymian można napisać wspólny tekst.

Indywidualna lub wspólna twórczość artystyczna. Uczestnicy są proszeni o narysowanie obrazu Kościoła, w którym idą razem, i są proszeni o skomentowanie swojego rysunku. Ludzie mogą również wspólnie tworzyć twórczość artystyczną jako sposób wizualnego przedstawienia Kościoła lub swojego miejsca w nim. Można poprosić następnie uczestników o podzielenie się tym, co stworzyli; ich komentarze mogą być następnie przekazywane, a także ich prace twórcze.

Wydział katechetyczny przygotuje konspekty do wykorzystania w ramach katechezy i spotkań formacyjnych.