Czerwiec to miesiąc szczególnie poświęcony czci Najświętszego Serca Pana Jezusa. Jego kult jako bezwarunkowej miłości Boga do swoich umiłowanych dzieci posiada bardzo głębokie korzenie biblijne. Do Serca Bożego odwołuje się wiele fragmentów ze Starego Testamentu. Prorok Ozeasz pisze: „Uleczę ich nienawiść i umiłuję ich z serca, bo mój gniew odwrócił się od nich (Oz 14,5). Prorok Jeremiasz zapowiada natomiast Nowe Przymierze Boga ze swoim ludem: „Umieszczę swe prawo w głębi ich jestestwa i wypiszę na ich sercach” (Jr 31,33).
Tajemnica Serca Pana Jezusa bierze także swój początek z samego nauczania Pana Jezusa. W Ewangelii św. Jana czytamy jak Jezus podczas żydowskiego święta namiotów mówi, że jeśli ktoś jest spragniony a wierzy niech przyjdzie do Niego i niech pije. Strumienie wody żywej popłyną z Jego piersi (J 7,37-38). Po śmierci Jezusa jeden z żołnierzy „włócznią przebił Mu bok, a natychmiast wypłynęła krew i woda” (J 19, 34).
W okresie twórczości Ojców Kościoła uwagę przyciągała tajemnica zranionego boku Chrystusa; jak pisał żyjący na przełomie II i III wieku chrześcijański teolog Orygenes pozwalała ona zgłębić tajemnicę Boga – Człowieka i zanurzyć się w Źródle sakramentów.
Sam kult Najświętszego Serca Pana Jezusa wywodzi się z czasów średniowiecza i początkowo miał charakter prywatny. Święta Mechtylda benedyktynka żyjąca w XIII w. podczas jednego ze swoich objawień po Komunii Świętej zobaczyła jak Jezus wyjął z jej piersi serce i połączył ze swoim Sercem. Skierował do niej wtedy takie słowa: „Chciałbym, aby tak serca ludzi w pragnieniu ze Mną były połączone…”. Po tym objawieniu Mechtylda każdego dnia rano witała Boże Serce, a wieczorem je żegnała. Przywilej kontemplacji Bożego Serca otrzymała także jej młodsza siostra, święta Gertruda. Swoje doświadczenia opisała w dziele „Objawienia, czyli Poseł Bożej pobożności”. Podczas modlitwy ukazał się jej święty Jan Apostoł. Zapytała go jakich uczuć doznawał przytulając się do piersi pana Jezusa podczas ostatniej wieczerzy. Święty Jan opowiedział jej wtedy o głębokim zanurzeniu swojej duszy w Duszę Chrystusa i gorejącym ogniu, jaki go wtedy ogarniał. Mistyka średniowiecza łączyła kult Serca Jezusowego z nabożeństwem do Najświętszej Rany boku Jezusa. Kult ten rozpropagował zakon dominikanów „W Ranie odnalazłem Serce Boże, spocznę przy nim i już się z Nim nie rozstanę” („Winny szczep mistyczny” – autor nieznany).
Od XVII wieku nabożeństwo do Serca Pana Jezusa stało się powszechne dla całego Kościoła. Przyczyniło się do tego dwoje świętych: św. Jan Eudes oraz św. Małgorzata Alacoque. Św. Jan Eudes nazywany jest „twórcą liturgicznego kultu Serca Jezusa i Maryi”. Był apostołem obu Serc, ku Ich czci ułożył oficjum oraz Mszę Świętą. Nowością w Kosciele było również to, że ściśle połączył nabożeństwo do Serca Pana Jezusa z nabożeństwem do Serca Maryi.
Główną jednak zasługę w rozpowszechnianiu nabożeństwa do Najświętszego Serca Pana Jezusa Kościół przypisuje francuskiej mistyczne Małgorzacie Alacoque. Urodzona w 1647 roku w wieku 24 lat wstąpiła do klasztoru Sióstr Nawiedzenia. Przebywając w tym klasztorze doznała ponad osiemdziesiąt objawień Chrystusa z przebitym Sercem na piersiach i z koroną cierniową, z serca wytryskiwały płomienie miłości, a w ich centrum znajdował się krzyż. Pan Jezus dał św. Małgorzacie Alacoque dwanaście obietnic, dotyczących czcicieli Jego Serca:
- Dam im łaski, potrzebne w ich stanie.
- Ustalę pokój w ich rodzinach.
- Będę ich pocieszał w utrapieniach.
- Będę ich pewną ucieczką w życiu, a szczególnie w godzinę śmierci.
- Będę im błogosławił w ich przedsięwzięciach.
- Grzesznicy znajdą w mym Sercu źródło i ocean miłosierdzia.
- Dusze oziębłe staną się gorliwymi.
- Dusze gorliwe prędko dojdą do doskonałości.
- Będę błogosławił domom, w których wizerunek Serca mojego będzie czczony.
- Osoby, które będą to nabożeństwo rozszerzały, będą miały imię swoje wypisane w Sercu moim.
- Dam kapłanom dar wzruszania serc nawet najzatwardzialszych.
- W nadmiarze miłosierdzia Serca mojego przyrzekam tym wszystkim, którzy będą komunikować w pierwsze piątki miesiąca przez dziewięć miesięcy z rzędu w intencji wynagrodzenia, że miłość moja udzieli łaskę pokuty, iż nie umrą w mojej niełasce, ani bez Sakramentów świętych, a Serce moje będzie im pewną ucieczką w ostatniej godzinie życia.
Ostatnie objawienie miało miejsce w piątek po oktawie Bożego Ciała 10 czerwca 1675 r.
Uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa przypadająca na pierwszy piątek po oktawie Bożego Ciała ustanowił papież Klemens XIII.
Do wielkich czcicieli Najświętszego Serca Pana Jezusa Kościół zalicza między innymi: św. Franciszka Salezego, św. Antoniego Padewskiego, św. Franciszka z Asyżu, św. Katarzynę Sienejską, czy naszą polską świętą Faustynę. Również do każdego z nas dzisiaj mówi Pan Jezus: „Ja jestem Drogą, Prawdą i Życiem” – na te słowa nie można być obojętnym.
Opracował: Krzysztof Kosibór
Materiały źródłowe:
- Biblia Jerozolimska. Wyd. Pallottinum
- Żywoty Świętych Pańskich na wszystkie dnie roku. Opracowanie wg Piotra Skargi
- Liturgia.pl
- www.brewiarz.katolik.pl
- nasz dziennik.pl
