Jubileuszowy odpust zupełny

1972- 5 listopada -2022

W związku z jubileuszem 50-lecia rozpoczęcia budowy naszej świątyni  ks. Proboszcz, wsparty rekomendacją Biskupa Bielsko-Żywieckiego, zwrócił się do Penitencjarii Apostolskiej z prośbą o udzielenie parafianom i wiernym nawiedzającym nasz kościół w określonym czasie łaski odpustu zupełnego.

Penitencjaria Apostolska, czyli jedna z dykasterii Kurii Rzymskiej, wspomagająca papieża w przewodzeniu Kościołowi, do kompetencji której należy między innymi udzielanie w imieniu Ojca Świętego odpustów, z okazji jubileuszu 50-lecia tego tak ważnego i historycznego wydarzenia udzieliła parafianom oraz osobom nawiedzającym nasz kościół odpustu zupełnego pod zwykłymi warunkami. Ramy czasowe wyznaczające okres zyskiwania łaski odpustu zupełnego: od 1 stycznia do 31 grudnia 2022 roku.

Odpust mogą zyskać:
wierni, którzy w tym czasie nawiedzą kościół p.w. św. Maksymiliana Kolbe i będą tam pobożnie uczestniczyć we Mszy świętej lub choćby spędzą czas na modlitwie w naszym kościele, kończąc ją odmówieniem: Ojcze nasz, Wierzę w Boga, O Maryjo bez grzechu poczęta.

Pozostałe warunki zyskania odpustu:

• spowiedź sakramentalna /odprawiona wcześniej/
• brak przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, szczery żal za grzechy i kierowanie się miłością
• przyjęcie Komunii Świętej
• modlitwa w intencjach Ojca Świętego

Odpust można zyskać jeden w ciągu dnia i ofiarować za siebie lub jako pomoc dla dusz w czyśćcu.

Osoby w podeszłym wieku, chorzy i wszyscy, którzy z poważnej przyczyny nie mogą opuszczać domu, mogą także uzyskać odpust zupełny pod następującymi warunkami:

• wzbudzenie w sobie odrazy do wszelkiego grzechu
• łączność duchowa z obchodami rocznicowymi poprzez ofiarowanie Bogu swojej modlitwy i cierpienia oraz doświadczanych niedogodności życia
• modlitwa w intencjach Ojca Świętego
• wzbudzenie pragnienia wypełnienia trzech przyjętych zwyczajowo warunków, gdy tylko będzie to możliwe /spowiedź, Komunia Święta, nawiedzenie kościoła parafialnego/

Poniżej, w oparciu o artykuł Penitencjaria Apostolska: Trybunał miłosierdzia w służbie Kościołowi autorstwa ks. prał. Krzysztofa Nykiela, Regensa Penitencjarii Apostolskiej, zamieszczony w czasopiśmie naukowym „Teologia i Moralność” nr 2/2015 s. 67-86 przypominamy podstawowe informacje o odpustach.

Kodeks Prawa kanonicznego w kan. 992 podaje następująca definicję odpustu: „Odpust jest to darowanie przed Bogiem kary doczesnej za grzechy, odpuszczone już co do winy. Otrzymuje je wierny, odpowiednio przygotowany i po wypełnieniu określonych warunków, przez działanie Kościoła, który jako sługa odkupienia autorytatywnie rozporządza i dysponuje skarbcem zadośćuczynień Chrystusa i świętych”.

Chrześcijanin skruszony w swoim sercu i żałujący szczerze za popełnione grzechy w sakramencie pokuty otrzymuje odpuszczenie winy, natomiast pozostaje jeszcze tzw. kara doczesna, związana z naruszeniem porządku sprawiedliwości i miłości. Darowanie kary doczesnej określa się terminem „odpust”, którego uzyskanie zakłada szczerą wewnętrzną przemianę oraz wypełnienie przepisanych uczynków.

Odpust jest cząstkowy lub zupełny, w zależności od tego, czy uwalnia od kary doczesnej należnej za grzechy w części lub całości. Paweł VI zniósł odpusty określane konkretnym czasem (np. ilością dni lub lat), ponieważ w wieczności nie ma czasu.

Wierny może uzyskiwać odpust cząstkowy lub zupełny tylko za siebie lub ofiarować go za zmarłego, na sposób wstawienniczy, ale za nikogo z żyjących, ponieważ każdy człowiek sam jest w stanie dokonać przemiany swojego życia i wypełnić wymagane do otrzymania odpustu warunki.

Odpust zupełny można uzyskać tylko jeden raz w ciągu dnia, poza pozostającymi w obliczu śmierci, natomiast odpusty cząstkowe można uzyskiwać w ciągu jednego dnia wielokrotnie.

Do uzyskania odpustu zupełnego wymagane są następujące warunki: spowiedź sakramentalna i Komunia św., całkowicie wewnętrzne oderwanie się od grzechu, nawet najlżejszego, spełnienie czynu, z którym związany jest odpust zupełny oraz modlitwa w intencjach Ojca Świętego.

Przyjrzyjmy się bliżej wspomnianym warunkom:

1. Spowiedź sakramentalna – nie można zyskać odpustu bez odbycia spowiedzi sakramentalnej. Powinna ona mieć miejsce na kilka dni przed lub po wypełnieniu czynności odpustowej (na kilka tzn. zaleca się trzymanie granicy 8 dni przed i po); istnieje także zasada, że po spowiedzi sakramentalnej można uzyskać wiele odpustów zupełnych, ale tylko jeden w ciągu dnia.
2. Komunia eucharystyczna – można ją przyjąć w przeddzień dopełnienia czynu obdarzonego odpustem i w ciągu siedmiu dni po dopełnieniu czynności odpustowych; jednak zaleca się, aby Komunię św. przyjąć w dniu, w którym pragnie się dostąpić łaski odpustu, gdyż zwiększa to możliwość jego zyskania. Należy także zaznaczyć, że w odróżnieniu od spowiedzi po przyjęciu jednej Komunii św. można uzyskać tylko jeden odpust zupełny. Wyjątek od tej reguły stanowi niebezpieczeństwo śmierci.
3. Modlitwa w intencjach Ojca Świętego – czyli w intencjach wyznaczonych przez papieża. Wierny nie musi ich znać, wystarczy, że wzbudzi ogólną intencję modlitwy w wyznaczonych przez papieża intencjach; odmówienie tej modlitwy może mieć miejsce w ciągu kilku dni przed dokonaniem dzieła odpustowego lub po nim, ale podobnie jak w przypadku Komunii św., zaleca się, aby modlitwa została odmówiona w dniu wykonania czynu odpustowego. Dla wypełnienia warunku wystarczy jedno Ojcze nas i jedno Zdrowaś Maryjo.
4. Całkowite wykluczenie przywiązania do jakiegokolwiek grzechu, także powszedniego – jest to ostatni warunek konieczny do zyskania odpustu zupełnego. Kiedy mamy do czynienia z przywiązaniem do grzechu? Mówimy o nim wtedy, gdy ktoś świadomie grzeszy więcej niż raz, znaczy to, że grzeszy i chce tego, a przy tym nie poprzestaje na jednym grzechu, ale dopuszcza do pewnej wielokrotności, jakkolwiek nie do zwyczaju, z którego rodzi się nawyk. Trudność wyzbycia się przywiązania do jakiegokolwiek grzechu można więc porównać z trudnością wzbudzenia w sobie żalu doskonałego. Jednak tak wzbudzenie żalu doskonałego, jak i uzyskanie odpustu zupełnego jest możliwe, należy jednak jak najpełniej otworzyć się na działanie Bożych łask w swoim codziennym życiu. Tylko bowiem mocą Bożego miłosierdzia możemy się nawracać i zadośćuczynić za swojej grzechy i zmarłych cierpiący w czyśćcu. Głębokie i szczere pragnienie zyskania odpustu zupełnego, zawierzenie się łasce Bożej oraz wypełnienie, z pewnym zaangażowaniem woli i serca, wszystkich warunków z pewnością jest w stanie wytworzyć w nas odpowiednią dyspozycję do otwarcia się na dar odpustu zupełnego.